Şu girizgahı yapmak için 15 dakikadır yazıp yazıp siliyorum.Yine uzun zamandır yazmadığımı fark ettim ama umarım bu yazı bu ayrılığı af ettirecektir.
Eksik kalan yazılar, bölümler, gidilip yazıya dökülmeyen geziler, fotoğraflar şimdilik şöyle bir dursun.Her şey fotoğraflarda kayıtlı...İyi kötü anılar, dijital de olsa, 2 boyutlu düzlemlerde saklandı, hatırlanmayı bekliyor.Günü gelince de buradaki yerini alacaklar(umarım :) )
Şimdi gelelim esas konuya:
Araba delisi biri olmamama rağmen, beni yakından tanıyanların bildiği ortaokul yıllarında başlayan bir vosvos sevgim vardı.Ehliyet almama yakın bana sorulan, "sana ne araba alalım?" sorusuna verdiğim yanıttı, vosvos.Babama göre binilecek araba olmayan, yolda bırakırsa benzin döküp yakılacak bir hurda yığınıydı.Bana göre ise nasıl başladığını bilmediğim bir sevda...Çevremizde, eş, dost, akrabada kimsenin vosvosu olmamasına rağmen bana nereden bulaştığını bilmediğim ve giderek büyüyen bir tutku...Lisede ve üniversitede defterlerime, sağa sola çizdiğim vosvoslu hayallerim, her sene baharın gelmesiyle yeniden kıpraşır, gerek maddi, gerek manevi imkansızlıklardan dolayı, bir sonraki bahara ertelenirdi.
Böyle bir kumbaram olmasa da üniversitedeki harçlıklarımdan artırarak vosvos alma girişimlerim hep hüsranla sonuçlanmış, ben kovalarken, o hep kaçan olmuştu.
Her bahar olduğu gibi, bu bahar da yeşeren çiçeklerle birlikte yeşermisti içimdeki vosvos aşkı.Mümkünatı yoktu, bu kez kavuşacaktık hayallerindeki ihtiyarla.
İnternet üzerinden araştırmalarım son sürat sürüyor, eşin dostun kafasının etini yiyor, sanki bulacakmışım gibi araba pazarı senin, galeriler benim, gezip dolaşıyorum.Çevremde hiç vosvosu olan olmadığı gibi, tanıdığı olan da yoktu.Bağlantı kurabildiğim tek mevki internetti.
Komşu illerden ikisinde kafama göre birer tane vosvos bulduktan sonra, görmeye karar verdim.İlk önce Eskişehir'deki 76 model 1200 standart vosvosu görmeye, yolda kalırsa benzin döküp yakarım diyen babam ve kaportacı Halil Abi ile gittik.Vosvosun sahibi Murat o sırada işte olduğu için, adresini verdiği evinin önündeki vosvosu kendimiz bulduk.Evin bulunduğu sokağa girdiğimizde oracıkta bizi bekliyordu.Evden anahtarı alıp başladık sağını solunu incelemeye.Kafamdaki tek şey yürüyecek durumda olması ve gerekirse zamanla onun yaralarını sarabileceğimdi.Vosvos hakkında sayfalar dolusu okuduğum makaleler, internet blogları vs her şey, o sokağın girişinde kalakaldı.Daha önce bakıp incelediğim vosvosların hiçbirinde baktığım önemli noktalara bakmamış, tam anlamıyla bir akıl tutulması yaşıyordum.Babamın ve kaportacı Halil abinin bana çıkardığı masraf listesi bir kulağından girip diğer kulağımdan çıkarken, motorun marşına bastığımda aklımdaki tek soru, bu vosvosun adının ne olduğuydu...
Murat'in mesaisi bitip yanımıza geldiğinde çok uzunca bir konuşma yapmadan noter yoluna koyulmuştuk bile.Yokdayken Vosvosun durumu hakkında sorduğum soruların cevaplarının hiçbirini tam olarak hatırlamıyorum.Noter memuresi işlemi bitirip Murat'ın bana anahtarı uzatması ile artık her şey bitmiş, bu güzel sarı vosvosla yollarımız birleşmisti.
Noter çıkışı Murat'ı evine bırakırken kulağımdaki çınlama yavaş yavaş azalıyor, gerçek dünyaya dönüş yapıyordum.O sırada Murat kendine ait eşyaları arabadan toplarken adının "Sünger" olduğunu söyledi.Son bir kez etrafı kontrol etti, elini oturduğu koltuktan dışarı çıkartıp tavana okşar gibi dokundu:Vay be...Gitti tostos...
Vedalaşırken Ağustos ayında kamplı bir buluşma olacağını ve gelirsem mutlaka aramamı istediğini belirtti.O sene dahil, bu güne kadar 3 kez Vosbağa (Eskişehir Vosvos Derneği) etinlikleri için Eskişehir'e gittik.Her seferinde de Murat ile görüştük.
Şimdilik vosçakalın ;)
Eksik kalan yazılar, bölümler, gidilip yazıya dökülmeyen geziler, fotoğraflar şimdilik şöyle bir dursun.Her şey fotoğraflarda kayıtlı...İyi kötü anılar, dijital de olsa, 2 boyutlu düzlemlerde saklandı, hatırlanmayı bekliyor.Günü gelince de buradaki yerini alacaklar(umarım :) )
Şimdi gelelim esas konuya:
Araba delisi biri olmamama rağmen, beni yakından tanıyanların bildiği ortaokul yıllarında başlayan bir vosvos sevgim vardı.Ehliyet almama yakın bana sorulan, "sana ne araba alalım?" sorusuna verdiğim yanıttı, vosvos.Babama göre binilecek araba olmayan, yolda bırakırsa benzin döküp yakılacak bir hurda yığınıydı.Bana göre ise nasıl başladığını bilmediğim bir sevda...Çevremizde, eş, dost, akrabada kimsenin vosvosu olmamasına rağmen bana nereden bulaştığını bilmediğim ve giderek büyüyen bir tutku...Lisede ve üniversitede defterlerime, sağa sola çizdiğim vosvoslu hayallerim, her sene baharın gelmesiyle yeniden kıpraşır, gerek maddi, gerek manevi imkansızlıklardan dolayı, bir sonraki bahara ertelenirdi.
Böyle bir kumbaram olmasa da üniversitedeki harçlıklarımdan artırarak vosvos alma girişimlerim hep hüsranla sonuçlanmış, ben kovalarken, o hep kaçan olmuştu.
Her bahar olduğu gibi, bu bahar da yeşeren çiçeklerle birlikte yeşermisti içimdeki vosvos aşkı.Mümkünatı yoktu, bu kez kavuşacaktık hayallerindeki ihtiyarla.
İnternet üzerinden araştırmalarım son sürat sürüyor, eşin dostun kafasının etini yiyor, sanki bulacakmışım gibi araba pazarı senin, galeriler benim, gezip dolaşıyorum.Çevremde hiç vosvosu olan olmadığı gibi, tanıdığı olan da yoktu.Bağlantı kurabildiğim tek mevki internetti.
Komşu illerden ikisinde kafama göre birer tane vosvos bulduktan sonra, görmeye karar verdim.İlk önce Eskişehir'deki 76 model 1200 standart vosvosu görmeye, yolda kalırsa benzin döküp yakarım diyen babam ve kaportacı Halil Abi ile gittik.Vosvosun sahibi Murat o sırada işte olduğu için, adresini verdiği evinin önündeki vosvosu kendimiz bulduk.Evin bulunduğu sokağa girdiğimizde oracıkta bizi bekliyordu.Evden anahtarı alıp başladık sağını solunu incelemeye.Kafamdaki tek şey yürüyecek durumda olması ve gerekirse zamanla onun yaralarını sarabileceğimdi.Vosvos hakkında sayfalar dolusu okuduğum makaleler, internet blogları vs her şey, o sokağın girişinde kalakaldı.Daha önce bakıp incelediğim vosvosların hiçbirinde baktığım önemli noktalara bakmamış, tam anlamıyla bir akıl tutulması yaşıyordum.Babamın ve kaportacı Halil abinin bana çıkardığı masraf listesi bir kulağından girip diğer kulağımdan çıkarken, motorun marşına bastığımda aklımdaki tek soru, bu vosvosun adının ne olduğuydu...
Murat'in mesaisi bitip yanımıza geldiğinde çok uzunca bir konuşma yapmadan noter yoluna koyulmuştuk bile.Yokdayken Vosvosun durumu hakkında sorduğum soruların cevaplarının hiçbirini tam olarak hatırlamıyorum.Noter memuresi işlemi bitirip Murat'ın bana anahtarı uzatması ile artık her şey bitmiş, bu güzel sarı vosvosla yollarımız birleşmisti.Noter çıkışı Murat'ı evine bırakırken kulağımdaki çınlama yavaş yavaş azalıyor, gerçek dünyaya dönüş yapıyordum.O sırada Murat kendine ait eşyaları arabadan toplarken adının "Sünger" olduğunu söyledi.Son bir kez etrafı kontrol etti, elini oturduğu koltuktan dışarı çıkartıp tavana okşar gibi dokundu:Vay be...Gitti tostos...
 |
| Murat'ın katıldığı Vosbağa etkinliklerden biri-Eskişehir |
***
Bugün aradan iki buçuk yıl geçmiş, aylardan Eylül...Mevsim gereği vosvoslu etkinlikler azalıyor.Eskisi gibi fotoğraf çekme bahanesi ile gezilere ara vermediysem de, Sünger ile yol almak için gezi yapmaktan daha büyük zevk alır olduk.Bu süreçte neler yaşadık, kimlerle tanıştık, ne kadar yol yaptık, hepsini yazacağımı ümit ediyorum.Şimdilik vosçakalın ;)
