Şu günlük yazarlarının kendini kasıp, "uzun zamandır yazamadım dostlar hastalığı"na ben de yakalanmışım, haberim yok."Yazıya nasıl başlayayım, uzun zamandır yazamadım, yoğundum, diye girsem mi" diye düşünürken, çok alışılmış bir giriş yapmakta olduğumu fark edip vazgeçtim.Bu itirafı da sizinle paylaşmak istedim.(Ne yapsam aynı etkiden sıyıramadım okuyucuyu.Bu aralar çok yoğun olduğumu fark etti.Aman zaten kaç kişi var?Yarısını çekiliş yapçam, kitap vercem diye topladın.Rüşvetçi!)(Höyt!Baa mı didin?)
Facebook'daki tembel ve bezgin performansımdan da anlaşılacağı üzere bilgisayar başında geçirdiğim vakit, işler üzerinde yoğunlaşmaktan öteye gidemiyor."Aman be 2 dakika da mı bakamıyorsun?" sorusuna verdiğim yanıt: Artık gereksiz bir vakit öldürme aracı olarak gördüğüm feyzbuku ve tivitırı, sadece etkinlik ve mesajlarımı kontrol etmek için girdiğim 2. bir e-posta hesabı olarak kullandığım, şeklinde söylemlerden ileri gitmiyor."Dooru di mi yaaa?Feyz yokken naaapıyomuşuz hacı?" şeklindeki sorulara verdiğim cevap, "Cep telefonu yokken naaapıyomuşuz?" sorusunun cevabıyla aynı aslında.Cevabı net olmasa da koyduğum teşhis "teknoloji batması"dır.Literatüre geçsin efenim.(Oğlum koş koş, Şener literatüre yeni terim geçti.Kalk o feyzin başından da azcık feyz al.)
1 ay sonra gelirim diyerek, üzerinden 4 ay geçmesi ve çocukların beni hatırlamaması tamamıyla benim hatam.Daha önce gidebilir ve verdiğim sözü tutabilirdim, olmadı.İstanbul'da olacağımı öğrenip, beni misafir eden Harun'la birlikte, Fenerbahçe'ye gidip çocukları bulduk.Küçük Emir'in saçları uzamış, çok şeker kereta.Sarılıp içime sokasım geldi vallahi.
Daha önce çektiğim fotoğrafı burada.Fotoğrafları görünce beni hatırlar gibi oldular ama; kışın, soğuğun, karanlığın ve televizyonda oynanan Beşiktaş maçının etkisiyle çok da alakadar olmadılar.
Yine de sorumluluğunu yerine getirmiş biri olarak, Harun'un benim için hazırladığı; çatı katındaki, çatının kesilmesi ve açılan boşluğun camla kapatılmasından ibaret cam altındaki yatağıma uzandım ve huzurla uyudum.Cam altı dediğim şey sabah kalktığımda üzerimden geçen martıların görselliği ve çığlıklarıyla daha da anlam kazandı."Keşke bir de güneş olsaydı" diyor insan.Böyle bir şehrin ortasında, güne böyle başlamak gibisi yoktur belki de.Umarım bir dahaki sefere bu güzelliği çekmeyi akıl edip, burada sizinle paylaşabilirim.
Bu arada soldaki fotoğrafta Emir'in abisi Muhammed(ki kendisi daha önceki gelişimde benimle etraflıca ilgilenen ve kampı gezdiren rehberimdi), bizi diğer arkadaşlarının evlerine götürürken, havanın çok soğumuş olduğundan da yakınmayı ihmal etmiyor.Ben, şu anda sıcak evimde bu satırları yazarken ve "kombinin derecesini bir seviye daha arttırayım mı?" diye düşünürken, Muhammed ile dünyanın en güzel şehirlerinden İstanbul'un, en afilli yerlerinden Fenerbahçe sahilinde kesişen hayatım, bir tesadüf olmamalı düşüncesiyle bu bakışa kilitlenmiş, yazının sonunu nasıl getireceğimi düşünüyorum.Çünkü ne yazarsam yazayım, bu hayatın neresinden tutarsam tutayım, Muhammed'in bu mülteci kampında doğan kardeşi Emir'in ve 11 yıldır bu kampta yaşamak zorunda bırakılan yaşıtlarının hayatlarını değiştirmeye bir faydam olmayacağı gerçeği duruyor önümde, kocaman!
Yaşamak zorunda bırakılan hayatları yaşayan, tüm savaş çocuklarına atfolunur.
***
Böylelikle, siz buralarda yokken neler olmuş, aslında nelere kafa yorup, o kafayı neden sıyırdığımın cevabı da sanırım anlaşılmış oluyor.Neler olmuş, bir bakalım:Bursa Fotoğraf Sanatı Derneği'nin, İleri Fotoğraf Teknikleri isimli 2. Kur'unu bitirdim.3 ay süren kur, kış dönemine denk geldiği için ve dersler Irgandı Köprüsü'nün altında serin serin yapıldığı için fena hasta oldum.Sağlam yataklara düşüp, hiç bir sene yemediğim grip iğnelerinden yedim.Kur sonunda üye alımı sırasında, aslında üye alımının bize bahsedildiği gibi olmadığını fark ettim.Söylentiye göre 2. kur'u bitirmeyen üye yapılmıyorken, temel eğitimi ve 2. kuru almamış arkadaşlar da üye alındı.Temel eğitimi bitiren arkadaşlarım da üye olarak alındı.Sonunda anladık ki, dernek içinde iyi ilişkilerde bulunan, dernek yararına ve fotoğraf adına çalışan herkes, şartlar olgunlaştığında üye kabul edilebiliyor.Sanırım bu dönemden sonra temel eğitim de 2 gruba ayrıldı ve üye alımına daha farklı aşamalar getirildi.Bahsettiğim 2. kur sandığımdan da uzun sürmüş olacak ki, neden üye olmak istediğimi de unutmuşum.Fakat şu an dernekte olmayı seviyorum.2. kurun ardından Belgesel Atölyesi'nin başlattığı 3. Kur Belgesel Fotoğraf Eğitimi'ni alıyorum ki bu, beni daha da bir şeylerin içinde hissettiriyor.Yeni üyeliğim ve üyelerimizin vatana millete hayırlı olmasını dilerim.***
(Geç kalarak okumaya başladığım, Oktay Sinanoğlu'nun, Bye Bye Türkçe adlı kitabından sonra, zaten dikkat ettiğim Türkçe yazılarıma daha da dikkat eder oldum.Bu yüzden de yazarken ne kadar yavaş ilerlediğimi, üzülerek fark ediyorum.Şöyle bir baktığımda ne kadar da yabancı dillerden giren kelimeler var ve ben bunların Türkçeler'ini kullanmaya çalışarak ne kadar da zaman harcıyorum.Oysa ki her yeni kelimenin, Türkçe karşılığını üretmekte bu kadar geri kafalı ve hazırcı olmasaydık ve bize verilenle yetinmeyip biraz üzerinde düşünseydik, bugün Türkçe'miz ile birlikte benliğimizi de koruyor olurduk.Bu arada kitabı tavsiye ederim."Üniversite"ye "evrenkent" diyerek, "madem çevireceksin al da böyle çevir be adam" der gibi Oktay Sinanoğlu.İlk sayfalarında rastladığım bu kelime, üzerinde uzunca düşünmeme sebep oldu. )***
İşler yoğun vs demişken, yaptığım şey, üretim konumuz olan otomotiv yan sanayi üretiminde, daha yeni parçalara yönelerek farklılık ve çekicilik, haliyle satış artışı yaratmak.Bir çok kez fark ederek, kendime itiraf ettiğim şeyi bir kez de sizinle paylaşayım:Hangi parçanın üretilmesine öncelik verme konusu kafamı o kadar çok meşgul ediyor ki, trafikte araba sürerken, gözüm hep diğer araçların üzerinde, sağında, solunda.Allah vermeye, kaza yapmaktan korkuyorum.Bunun için yaptığımız yatırımlarla, aradan çıkardığımız bir haftalık İran fuarı var ki, daha fotoğrafları bilgisayara aktarmayıp, D80'in içindeki kartta bozulmalarını bekliyorum."İran'da neler yaptım?, ne çektim?, nasıl bir yer?" sorularına cevap olacak yazıya, anlaşılacağı gibi henüz el atamadım fakat Mısır yazısı hala devam ediyor :) Ha!Anasayfada ikisinin de yeri hazır, o ayrı :)***
Bu satış arttırma mevzusunu 3-5 koldan hızlandırmaya çalışıyoruz ki bunun bir ayağı da yeni müşteriler bulmak.Bu sebeple yaptığım İstanbul seyahatlerinde, daha önce gittiğim Fenerbahçe'deki Çeçen Kampı'na tekrar giderek, oradaki çocuklara çektiğim fotoğraflarını verme fırsatını yakaladım.
1 ay sonra gelirim diyerek, üzerinden 4 ay geçmesi ve çocukların beni hatırlamaması tamamıyla benim hatam.Daha önce gidebilir ve verdiğim sözü tutabilirdim, olmadı.İstanbul'da olacağımı öğrenip, beni misafir eden Harun'la birlikte, Fenerbahçe'ye gidip çocukları bulduk.Küçük Emir'in saçları uzamış, çok şeker kereta.Sarılıp içime sokasım geldi vallahi.
Daha önce çektiğim fotoğrafı burada.Fotoğrafları görünce beni hatırlar gibi oldular ama; kışın, soğuğun, karanlığın ve televizyonda oynanan Beşiktaş maçının etkisiyle çok da alakadar olmadılar.
Bu arada soldaki fotoğrafta Emir'in abisi Muhammed(ki kendisi daha önceki gelişimde benimle etraflıca ilgilenen ve kampı gezdiren rehberimdi), bizi diğer arkadaşlarının evlerine götürürken, havanın çok soğumuş olduğundan da yakınmayı ihmal etmiyor.Ben, şu anda sıcak evimde bu satırları yazarken ve "kombinin derecesini bir seviye daha arttırayım mı?" diye düşünürken, Muhammed ile dünyanın en güzel şehirlerinden İstanbul'un, en afilli yerlerinden Fenerbahçe sahilinde kesişen hayatım, bir tesadüf olmamalı düşüncesiyle bu bakışa kilitlenmiş, yazının sonunu nasıl getireceğimi düşünüyorum.Çünkü ne yazarsam yazayım, bu hayatın neresinden tutarsam tutayım, Muhammed'in bu mülteci kampında doğan kardeşi Emir'in ve 11 yıldır bu kampta yaşamak zorunda bırakılan yaşıtlarının hayatlarını değiştirmeye bir faydam olmayacağı gerçeği duruyor önümde, kocaman!
Yaşamak zorunda bırakılan hayatları yaşayan, tüm savaş çocuklarına atfolunur.
