18 Şubat 2009
Hayatımda 5 ay 5 gün gibi küçük bir dönemin; yaşandığı dönemde bu kadar etkili olabileceğini ve sadece 3-5 ay etkisini sürdürdükten sonra etkisini kaybedebileceğini tahmin etmek, yaşanmadan bilinemez türden bir şeymiş.Bu askerlik dönemini 6 ay ve insan hayatını da 60 yıl olarak kabul edersek, askerlik, hayatımızın 1/120 si kadar olmuş oluyor.Yaşamak için uzun bir rakam, klavye içinse kısa...
Bu 6 ay yaşanırken böyle dostlukların bir daha bulunamayacağı ve bu bulunan dostların geri kalan hayatımız boyunca kaybetmememiz gerekliliğini düşünürken, nasıl olur da bir anda her şey siliniverir insan aklından?Sadece yaşanan anılar, yıllar sonra buluşulan bir ortamda hatrlanır ve eğlenilir,yine eski tozlu raflara kaldırılır bu anılar.Gerçek hayatın hızla akışında ve akıntısında, bazen trafik ışıklarında beklerken bazen otobüs terminali önünden geçerken, insan hafızasının hızıyla saniyenin bilmem kaçta biriyle hatırlanır, kısa bir flash yapar, size selam verir ve tekrar akan yolun hızıyla ya da trafik ışığının yeşile dönmesiyle hareket eden arabanın motor sesine karşı koyamaz, geri döner.Neden?
Bu 6 ay içinde yaşanan kötü, hatırlanmak istemeyen anılar, acaba güzel ve hatırlanmak istenen anıları mı bastırmıştır yoksa gerçek hayat bu kötü anılardan bile daha mı kötüdür?Bilmem...Belki de yaşanan zamanın değeri her zaman, yaşanmış ve yaşanacak anlardan, kimsenin tahmin edemeyeceğinden daha fazladır.Geriyi bastırması bundandır belki de...
Tüm dostlarıma ithaf ediyorum.
